Ποιήματα απο το βιβλίο

                   ««« Εξιλέωση »»»

                 Κάποτε υπήρξα (σελ.72)

          Ποτέ δεν μπορούσα να βάλω σε μια τάξη

               σε μια σειρά τις σκέψεις μου,

     η μόνη ενιαία σκέψη που περνά από το μυαλό μου

                       είναι ο θάνατός μου.

              Βλέπεις, όταν η ψυχή έχει πεθάνει

        διατάζει το μυαλό να δώσει εντολή στο σώμα

        να πάψει κάθε είδος λειτουργιάς έτσι ώστε

       να υπενθυμίσει στην ψυχή ότι τώρα, είναι η ώρα!

            Η ώρα να πεθάνεις, αυτή η υπενθύμιση

   αυτός ο εξαναγκασμός, είναι ο λόγος μου που γράφω.

          Γράφω διότι άμα δεν γράψω

       οι σκέψεις μου θα με δηλητηριάσουν,

           γράφω διότι άμα δεν γράψω

     η ψυχή μου θα περάσει στην απέναντι όχθη,

 χωρίς ποτέ ν’ αφήσω το αποτύπωμά μου σε αυτόν τον κόσμο,

   χωρίς ν’ αφήσω το αποτύπωμα των ποδιών μου

        πάνω στην άμμο της γαλάζιας θάλασσας.

       Βλέπεις… ως άνθρωπος ακόμα και στον θάνατο

     έχω το ιερό καθήκον ν’ αποδείξω στις επόμενες γενεές,

       ότι από εδώ πέρασα κι εγώ κάποια ασήμαντη στιγμή

                             ότι κι εγώ υπήρξα,

                     ότι κι εγώ κάποτε, υπήρξα.