Ποιήματα απο το βιβλίο

                               ««« Αναζητήσεις »»»

                           Καταραμένη ύπαρξη (σελ49)

             

                             Αχ καταραμένη ύπαρξη

                   βίαια στο σκότος με έχεις εκδιώξει,

                    μακριά από το φως των αστεριών

             από την αγάπη του Θεού και των αγγέλων του,

                             μόνος στην άβυσσο

             περπατώ ψάχνοντας να βρω τον δρόμο μου…

                   Κατάρα στην ύπαρξη επικαλούμαι

                κατάρα και σε όλους τους Θεούς της

                  που απαρνήθηκαν το κλάμα μου

                   και το κλάμα των όμοιων μου

          Τα άστρα βλέπω να χάνονται ένα - ένα και κάθε ζωή

               τον θάνατο να φιλά στα κρύα του τα χείλη,

              απαρνιέμαι βίαια την νιότη και την ψυχή μου

         κι αποδέχομαι το κρύο το σκοτάδι με την ησυχία του

             γιατί τον κόσμο δεν μπορώ να τον αλλάξω

         και να ελευθερώσω τον λαό μου από την μοίρα του,

             η φύση της ζωής είναι να είσαι μάρτυρας

                    της υλιστικής διάβρωσής της

        να δεις ό,τι αγαπάς, να χάνεται σαν να μην υπήρξε ποτέ,

        να δεις όλες τις θάλασσες να στερεύουν και να χάνονται

              να δεις την φωτιά να παίρνει στην αγκαλιά της

             όλα τα εν ζωή όντα, να δεις αυτό είναι το νόημα

    της καταραμένης ύπαρξης και να μην αντέξεις την αλήθεια,

         Να είσαι αυτουργός και μάρτυρας στο τέλος της ζωής

                  να καείς στην φωτιά της αμάθειας

         να δεις ότι ο Θεός είναι το σκότος! Απλά να δεις.